Motores sensorizados

Os motores sensorizados usan dispositivos como sensores de efecto Hall para controlar a posición do rotor en tempo real. Estes sensores envían retroalimentación continua ao controlador do motor, o que permite un control preciso sobre o tempo e a fase da potencia do motor. Nesta configuración, o condutor depende moito da información dos sensores para axustar a entrega de corrente, garantindo un funcionamento suave, especialmente en condicións de baixa velocidade ou de arranque e parada. Isto fai que os motores sensorizados sexan ideais para aplicacións nas que o control preciso é crucial, como robótica, vehículos eléctricos e máquinas CNC.

Dado que o controlador do motor nun sistema de sensores recibe datos exactos sobre a posición do rotor, pode axustar o funcionamento do motor en tempo real, ofrecendo un maior control sobre a velocidade e o par. Esta vantaxe é particularmente perceptible a baixas velocidades, onde o motor debe funcionar suavemente sen parar. Nestas condicións, os motores sensorizados destacan porque o condutor pode corrixir continuamente o rendemento do motor en función da retroalimentación do sensor.

Non obstante, esta estreita integración dos sensores e do controlador do motor aumenta a complexidade e o custo do sistema. Os motores sensorizados requiren cableado e compoñentes adicionais, que non só aumentan o gasto senón que tamén aumentan o risco de fallos, especialmente en ambientes duros. O po, a humidade ou as temperaturas extremas poden degradar o rendemento dos sensores, o que pode provocar unha retroalimentación inexacta e, potencialmente, perturbar a capacidade do condutor para controlar o motor de forma eficaz.

Motores sen sensor
Os motores sen sensor, por outra banda, non dependen de sensores físicos para detectar a posición do rotor. Pola contra, usan a forza electromotriz inversa (EMF) xerada cando o motor xira para estimar a posición do rotor. O controlador do motor deste sistema é o responsable de detectar e interpretar o sinal EMF posterior, que se fai máis forte a medida que o motor aumenta de velocidade. Este método simplifica o sistema eliminando a necesidade de sensores físicos e cableado adicional, reducindo o custo e mellorando a durabilidade en ambientes esixentes.

Nos sistemas sen sensor, o controlador do motor xoga un papel aínda máis crítico xa que debe estimar a posición do rotor sen a retroalimentación directa proporcionada polos sensores. A medida que aumenta a velocidade, o condutor pode controlar con precisión o motor usando os sinais EMF traseiros máis fortes. Os motores sen sensor adoitan funcionar excepcionalmente ben a velocidades máis altas, polo que son unha opción popular en aplicacións como ventiladores, ferramentas eléctricas e outros sistemas de alta velocidade onde a precisión a baixas velocidades é menos crítica.

O inconveniente dos motores sen sensor é o seu mal rendemento a baixas velocidades. O condutor do motor ten dificultades para estimar a posición do rotor cando o sinal EMF traseiro é débil, o que provoca inestabilidade, oscilacións ou problemas para arrancar o motor. En aplicacións que requiren un rendemento suave a baixa velocidade, esta limitación pode ser un problema importante, polo que os motores sen sensor non se utilizan en sistemas que requiren un control preciso a todas as velocidades.